نگاهی به نمایشنامه " سفر " از محمود دولت آبادی به کارگردانی حسن بدریفر / یادداشتی از علیرضا ذیحق

علیرضا ذیحق

نگاهی به نمایشنامه سفر به کارگردانی حسن بدریفر

سرافراز می شوی وقتی می بینی قَدَرهای روزگاری که اکنون پیشکسوتان عرصه ی هنر اند در زمانی که  بیشتر هنرمندان در میانسالی  عطای هنر را به لقایش می بخشند ، همچنان پرشور نبضی تپنده دارند و برای اعتلای هنر اصیل کوششی توانفرسا می کنند . خصوصاً که این هنر با خاک صحنه بیامیزد و همتی گروهی بطلبد و اشتیاقی صدچندان برای زنده کردن یک متن فاخر .

علیرضا ذیحق

نگاهی به نمایشنامه سفر به کارگردانی حسن بدریفر

سرافراز می شوی وقتی می بینی قَدَرهای روزگاری که اکنون پیشکسوتان عرصه ی هنر اند در زمانی که  بیشتر هنرمندان در میانسالی  عطای هنر را به لقایش می بخشند ، همچنان پرشور نبضی تپنده دارند و برای اعتلای هنر اصیل کوششی توانفرسا می کنند . خصوصاً که این هنر با خاک صحنه بیامیزد و همتی گروهی بطلبد و اشتیاقی صدچندان برای زنده کردن یک متن فاخر . حسن بدریفر ، برای دوستداران تئاتر خوی نامی آشناست .  بزرگی از دیروزها . مردی با بارقه های دهه  ی پنجاه . نامی که خود خواسته در محاق بود و اکنون درخششی نو یافته است . نمایشنامه سفر محمود دولت آبادی را زمینه کار خود ساخته است و تماشاچیان را به بزمی می خواند که حتی آوای نثر آن دل آدمی را فتح می کند . حسن بدریفر با وفاداری به متن ، نمایشنامه ای را به بازی و تصویر کشیده که میزانسن های دقیق و غافلگیر کننده ی ان با بازی های خیره کننده در آمیخته و کارگردانی تحسین امیزی را رقم زده است .

قَدَرهای این سرزمین همچنان پویا و توفنده به هرچه امضا می نهند جاودانگی را به ارمغان می آورند و در خاطره ی هر نسلی ردپایی می گذارند که نمی شود از حافظه زدود و این بار نیز حسن بدریفر در تمثال کارگردانی ، به درخشندگی بازیگرانی میدان داده که نقش آفرینی آنان از خاطره ها زدودنی نیست . حمید سعادتفر ، مرتضی جوادیان وناصر آقالو به همراه بازی خود ِ حسن بدریفر چنان چنگی در دل می اندازد که با نغمه ی چنگیان می آمیزد و نای و نوای حس خوب ِ تماشای یک اثر نفیس را به بار می نشانَد .

بزرگانی که با دستی خالی و بی هیچ چشمداشت مادی و صرفاً برای عشقی که به تئاتر دارند در تابستان داغ سال ، ما را به ضیافت زمستانی می برند در قهوه خانه  ای دور دست که آدمیان یا خسته اند و یا که در آرزوی هجرت . شخصیت های زخم خورده ، دل های آرزومند و خستگان زندگی و پوینده ها ی روزگار کج مدار ، با دیالوگهایی سحر انگیز و روان و به همان اندازه تیپیک و برگزیده ، دقایقی را در سن ِ تئاتر می آفرینند که مبهوت آدمیان ، به تقدیری می اندیشی در فراسوی بودنها یی تهی و گاه پرشور ،  که به ناگزیری ها تن می دهند و تما شاگر فرجام تلخی می شوند که باور آن نیز روزگاری در خیال هم نمی گنجید .

حسن بدریفر با کارگردانی این اثر ، همشهریان اش را  به میهمانی ضیافتی می خواند که می شود در هر روزگاری اصیل بود و به جوهره ی تعالی هنر ، قواره و قدی  در خورداد .