شعری از علیرضا ذیحق / بلور ِ عمر

 علیرضا ذیحق

بلور ِ عمر

گمانم این بود

اگر به هیبت پیری درآمدم

جوانی می رود

شور و شرر می خشکد

و آوازم در گلو می شکند .

 

 

 علیرضا ذیحق

بلور ِ عمر

گمانم این بود

اگر به هیبت پیری درآمدم

جوانی می رود

شور و شرر می خشکد

و آوازم در گلو می شکند .

جوانی رفت

از روی صخرها ، شیب ِ دره ها

و پیری آمد

 با چین ها و چروک ها

برگریزان تقویم ها

سپید پوشی قله ها ،

دل اما ،

هیچ جُم نخورد

قبراق و برنا

هَمپا ماند

 با چشمه ها و سپیدارها  !

عشق ، رود زلالی بود

که با من می امد

در سِیلاب ِ روزها

و قحطی لحظه ها یی که می رفتند خشک شوند !

غرق در برف ام و آوازی از من می پرسد :

گلها گلرخ ترند یا گلرخان گل تر ؟