خسته / شعری از علیرضا ذیحق

  علیرضا ذیحق

 خسته

در سپیدی‌های آسمانی که ابر،

اندودش کرده است 

ادراک حسی گنگ مرا    

از  درد، از زخم     

و از نیامده‌ها می‌ترساند.

   علیرضا ذیحق

خسته

در سپیدی‌های آسمانی که ابر،

اندودش کرده است 

ادراک حسی گنگ مرا    

از  درد، از زخم     

و از نیامده‌ها می‌ترساند.

پاییز نگاههای هراسانم در آینه

لبریز خیرگی در  

نیمرنگی‌های عاطفه و نیازیست

که در برگ برگ‌های خموشی‌‌های اندیشه‌ام   

باغ‌های ویران خیالم را  

انباشته‌اند.

به زیر پلک‌های من که دنیایی از بهار خفته بود 

این خزان، آزارم می‌دهد و گم می‌شوم در حیرانی فصول

وقتی که زمستان دلم     

بی‌ابر، بارانش می‌گیرد. ا

از راه‌های نپیموده خسته‌ام

و از آروزهای نا رسیده، سرشار !