علیرضا ذیحق / شهر من خوی / واگویه ای برای زلزله های پی در پی ِ خوی

متن کامل :

علیرضا ذیحق

شهر من خوی

واگویه ای برای زلزله های پی در پی ِ خوی                                                                                                                                                                                                                           

اخگر ِ جان ام

زاد و بوم ام

تاریخِ فاتح

ای سبز و فروزانِ مانده  از هزاره ها

زیبا شهر من “ خوی ”

آفتاب می لرزد

خاک می لرزد

آوار سینه ام سوزان

تو را با تن ِ تبدار چکار ؟

آیا تو را نیز زخمی می آزارد ؟

دردی به خود می پیچاند ؟

به حرمت و  جلال ِ کو ه هایت

اَورین ” ِ سرفراز و “ چله خانه ” یِ   شمس ِ تبریزت            

دیگر نلرز.

سوگ ، بس است

زلفَکان ِ آشفته ی مادران را

با خونابه هایِ سرشک هیچ نیامیز .

گهواره ها را تاب ِ سرما و لرزیدن نیست

نوباوگان ات را هنوز  پانگرفته ،

و د رکوچه هایت ، مشقَ عشق نیاموخته

در “ چشمه سارِ زلزله "

غرقِ آوار نساز !

تبار خونی من

در دیار آتشها

چشم به آواز فرداها ی خوشبخت دارند .

دمی به خود آی

 نسل من خسته و فرتوت

با بیم سالیان

چون بیدی تبر خورده

 همچنان می لرزد

اما تو نلرز!

آواز جوانان ات

 با گلو های گره خورده

از زیر پل ها بلند است

و نغمه ها همه سیر و پُر

 از مهر و رهایی آکنده ،

و حکایت ها همچنان لبریزِ عشق .

تبارت را عاشق باش!

28/10/ 1401