بیراهه / شعری از علیرضا ذیحق

  علیرضا ذیحق

بیراهه

تو از سالهای دور می آیی

از جوانی ام

با نغمه و شور

وزیبایی ات که هنوز تُرد است .

علیرضا ذیحق

بیراهه

تو از سالهای دور می آیی

از جوانی ام

با نغمه و شور

وزیبایی ات که هنوز تُرد است .

در نبض بلوغ ات می تپی 

وبوسه هایت را

که فضیلت عشق دارند

خوشه – خوشه بغل می کنم .

از شلوغی میدان ها

ازدحام بیلبوردها

بوق های بی ربط ترافیک

و مردمی که سراسیمه می روند

می گذرم به آهستگی

تاقفلی بگشایم و در کنج خیال ام

تو رانقاشی کنم .

ماه رمضان است و کلماتت را

در خلوت می نوشم

و در بیراهه ها

آواز سر می دهم .

تو از سالها ی چنگ و دف می آیی

از موسمی شاد

بهاری روشن

از روزهایی که عشق ، هلهله داشت

و بازوان من

برای مهر گشوده بود .

عشق ها می گذرند

خاطره ها می مانند

و چنگی پیر

نای و نوایش را

در پیاده روها

 بساط می کند .